Ang Mabuhay at ang Promdi

Kay bilis nalagas ng dahon ng panahon, walong taon na pala ang Promdi sa Mabuhay na nagdiriwang naman ng ika-32 taon ng paglalathala ngayong Enero 20.

Ngunit sariwa pa alaala ng Promdi ang katanungan ni Perfecto “Ka Peping”  Raymundo matapos niya akong ipatawag sa tanggapan ng Bulacan Press Club (BPC) isang umaga noong Enero 2004. 

“Gusto mo bang magsulat sa Mabuhay,” bungad ni ka Peping, isa sa mga orihinal na nagtatag ng pahayagang Mabuhay, at kasalukuyang Associate Editor nito.

Walang gatol na “opo” ang aking tugon dahil sa isang karangalan ko ang mapabilang sa Mabuhay na noo’y isa ng premyadong pahayagan na naglilingkod sa Bulacan.

Kinabukasan ay iniharap ako ni Ka Peping kay  Jose Leetai Pavia na mas kilala sa kanyang mga inisyal na JLP. Siya ang tagapagtatag at punong patnugot ng Mabuhay na yumao noong Abril 18 nitong nakaraang taon.

Mahigit dalawang oras din ang paghaharap naming tatlo na tinampukan ng “job interview” at kauna-unahang “journalism lecture” sa akin ni JLP.

“Akala ko uurong ka na,” biro sa akin ni Ka Peping habang umiinom ng beer sa isang beer garden sa Bocaue matapos ang ang aking job interview.  Pagdiriwang daw iyon para sa aking pagpasok sa Mabuhay. Nakakainom pa ng beer noon si Ka Peping kaya siya ang nagbayad.

Sa mga sumunod na araw, nagsimula na ako sa pagsusulat ng balita para sa Mabuhay, at bawat linggo ay tinatampukan ng panibagong lecture ni JLP, kahit sa telepono.

Kapag nagkita kami ni JLP, sa opisina man o sa mga dinaluhan naming mga pagsasanay, wala pa ring tigil ang kanyang mga lecture.

Unang pagsasanay sa civic journalism na aking nadaluhan ay ginanap sa Batangas noong Hunyo 2004, at ito ay nasundan pa ng di ko mabilang na pagsasanay pa.

Hindi ko malilimutan ang pagkakataong iyon. Papunta pa lamang kami sa Batangas ay naglelecture na si JLP, pagdating sa seminar ay iba na ang naglecture.  Pagkatapos ng dalawang araw,’ni-review’ naman niya ko sa natutunan ko sa lecture.

Siyempre, parang oral exam sa klase, at yung mga kulang, dinagdagan pa niya ng kanyang lecture.

Ang totoo, hindi lang ako ang nakaranas ng katulad na mga pagkakataon kay JLP.  Maging si Joey Aguilar ng Punto Central Luzon na madalas kong kasama sa pagsasanay ay ‘naluto’ rin sa mga lecture ni JLP habang kami ay nasa biyahe, o kaya ay kung gabi matapos ang maghapong seminar.

Sa pananaw ng iba ay paulit-ulit na lang ang lecture, para daw nakakabugbog ng isipan.  Ngunit para sa amin ni Joey, isang magandang pagkakataon iyon upang higit na matuto at maunawaan ang mga itinuro sa mga seminar.

Kung tutuusin, hindi naman nasayang ang mga oras na ginugol ni JLP sa paglelecture sa akin.

Ito ay dahil mula ng ako ay mapabilang sa mga bumubuo ng pahayagang Mabuhay noong 2004 ay lima ng parangal at pagkilala sa pamamahayag ang aking natanggap.

Kabilang sa aking mga parangal na tinaggap ay ang Regional Science and Technology Award mula sa Philippine Science Journalist Inc., (Pscijourn) noong 2005.

Nasundan pa ito ng plake ng pagkilala mula sa United Nations Children Emergency Fund (Unicef) at Philippine Press Institute (PPI) para sa bird flu reporting noong 2006.

Bukod sa mga ito ay ang tatlong journalism fellowship na aking tinanggap mula 2006 hanggang sa taong ito.

Ito ay ang PPI-The Coca-cola Export Corporation (TCCEC) Civic Journalism Fellowship na ipinagkaloob sa Cebu noong 2006; Jaime V. Ongpin Journalism Fellowship na ipinagkaloob ng Center for Media Freedom and Responsibility (CMFR) noong Hunyo 2010; at Probe Media Foundation Journalism Fellowship na ipinagkaloob nitong Mayo sa Cebu.

Sa panahon naman ng aking pamamahayag sa Mabuhay, anim namang parangal at pagkilala ang tinanggap ng pahayagang ito mula sa PPI.

Ito ay ang mga parangal na Best in Photo Journalism sa mga taong 2005, 2008, at 2010; at Best Edited Paper na ipinagkaloob para sa mga taong 2007, at 2010.

Bukod dito, tumanggap din mula sa PPI ng citation para sa civic journalism ang Mabuhay noong 2008.

Ang mga parangal at pagkilalang ito ay bahagi lamang ng patuloy na paglalakbay ng Mabuhay para sa mataas na antas ng pamamahayag.

Ito raw ay hatid ng kahusayan ng isang mamamahayag, ngunit ang totoo, maging ang parangal na aking tinanggap ay hindi hatid lamang ng aking personal na kakayahan.

Ito ay dahil sa anuman ang antas ng aking kakayahan ngayon, ito ay bunga lamang ng mahabang panahon ang mga pagasasanay at lecture na hatid ng PPI at ni JLP sa akin.

Si. JLP ang naging mentor o gabay noon, at ako ang kanyang masunuring mamamahayag.  Ngayong siya ay yumao na, ang kanyang mga aral at ang pulso ng mamamayan ang patuloy na magiging gabay ko sa higit na mataas na antas ng pamamahayag.

Bukod dito, hindi rin maisasantabi ang kontribusyon ng iba pang lalaki at babae sa likod ng mga pahina ng pahayagang Mabuhay. Kung hindi sa kanilang matiyagang paglilingkod, ang lingguhang sipi ng Mabuhay na inaabangan ng mga suking mambabasa ay hindi makakarating sa oras.

Sila po ang mga nasa “behind the scenes” matiyagang naglalapat ng mga corrections, at ang iba naman ay nagde-deliver ng sipi sa inyong mga paboritong tindahan.  Samantalang nagkataon na ako ang nasa “frontline” ng pagbabalita.

Sa madaling salita, ang karangalang aking tinanggap ay karangalan din nila.  Iisa po kaming koponan, isang pamilya, isang pahayagan. Kami ang Mabuhay. Pero, siyempre ang lagi naming sigaw ay Mabuhay po tayong lahat!